Veel mensen hebben het idee dat een kind vanaf 12 jaar zelf mag beslissen bij wie het mag wonen. Dat is onjuist. Een kind mag zeggen wat het ergens van vindt, maar het is niet aan het kind te besluiten waar het gaat wonen. Dat is niet de taak van het kind.

 Als er geen overeenstemming komt over de hoofdverblijfplaats van de kinderen, kan dit aan de rechter worden voorgelegd. In veel gevallen zal een kinderrechter het kind in de gelegenheid stelt om in vertrouwen te vertellen wat de wens is van het kind. Som ook bij kinderen onder de 12. Het kind heeft  het recht om gehoord te worden. Dat wil niet zeggen, dat de rechter direct doet wat het kind wilt. De rechter zal alle belangen zorgvuldig afwegen, om tot een besluit te komen wat hij of zij in het belang van het kind acht.

Het is natuurlijk prettiger wanneer je in goed overleg afspraken kunt maken. Eigenlijk zou het ook gek zijn, dat wanneer volwassenen samen niet in staat zijn een beslissing te nemen, een kind dan een besluit zou moeten nemen.  Ook bij een scheiding die in goed overleg verloopt ontvangt het kind een uitnodiging van de rechtbank. Zelfs wanneer jullie wel een omgangsregeling hebben afgestemd. Hoe dat gaat lees je hier.